کد مطلب:113833 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:158
جعل شمسها آیه مبصره لنهارها و قمرها آیه ممحوه من لیلها و اجراهما فی مناقل مجراهما و قدر سیرهما فی مدارج درجهما لیمیز بین اللیل و النهار بهما و لیعلم عدد السنین و الحساب بمقادیر هما[1]. (خورشید را نشانه ی روشنی بخش روز در تمام ایام و ماه را نوری كمرنگ برای شب ها قرار داد و آن دو را در مجرای خودشان بحركت درآورد و مراحلی را كه باید بپیمایند اندازه گیری نمود تا میان شب و روز تفاوت حاصل شود و با رفت و آمد آنها شماره ی سال ها و حساب دقیق آن فهمیده شود). و در رابطه با زمین و آفرینش كوه ها می فرماید: و رب هذه الارض التی جعلتها قرارا للانعام و مدرجا للهوام و الانعام و ما [صفحه 117] لا یحصی مما یری و ما لا یری و رب الجبال الرواسی التی جعلتها للارض اوتادا و للخلق اعتماد[2]. (حمد تو را ای پروردگار زمینی كه آن را مركز سكونت انسانها و جای رفت و آمد حشرات و چهار پایان قرار داده ای و محل زندگی آنچه كه شمارش نمی توان نمود، چه آنها كه به چشم می آیند و چه آنها كه با چشم دیده نمی شوند، حمد تو را ای پروردگار كوه های محكم و پا بر جا كه كوهها را برای زمین میخ های محكم و برای مخلوقات تكیه گاه مطمئنی قرار داده ای). و در رابطه با ستارگان می فرماید: جعل نجومها اعلاما یستدل بها الحیران فی مختلف فجاج الاقطار.[3]. (ستارگان آسمان را علائم و نشانه هائی قرار داد تا آنها كه شب هنگام در نقاط مختلف حیران و سرگردانند به وسیله ی آنها راهنمائی شوند و راه خود را بیابند ).
در بسیاری از فرازهای نهج البلاغه اصل هدفداری نظام آفرینش مورد بحث و بررسی قرار گرفته است كه برای رعایت اختصار برخی از آنها را مورد مطالعه قرار می دهیم:
صفحه 117.